as miñas aulas
  • Limiar
  • Envía os teus traballos
  • Imaxes
  • O corvo de chapapote
    • Texto
    • Liña de tempo
    • Mapa mental
    • Mapa das zonas afectadas
    • Meteduras de zoca
    • ¡Nunca Máis!
    • A Marea Branca
    • Hemeroteca
    • A sentenza. Portadas

Textos para comentar

Endofóbia

Xornal.com 27/072009
Numha escola rural do Senegal, em 2005, mostrarom-me umha calaveira de vaca atada a umha corda. Era “le symbole” que se punha ao aluno surpreendido falando no seu idioma. Se este descobria um companheiro utilizando umha língua distinta do francês, traspassava-lha e quem a levasse ao final do dia era castigado polo mestre. Se o símbolo desaparecia, punia-se toda a classe. Esta práctica, geralizada na África francófona, aplicou-se com sucesso em Bretanha, onde se denominava “ar vuoc’h”, que significa vaca.

Idêntico sistema, mais com um anel metálico, utilizou-se no Estado Espanhol no século XIX. Pablo de Mendíbil descreve o seu uso em Nafarroa, onde os próprios alunos arrastavam o companheiro que levava o anel até o mestre, baixavam-lhe os pantalons e sujeitavam-no para que o educador nom errasse os golpes.

A imposiçom da língua, companheira do império segundo Nebrija, nom se detém na humilhaçom do vencido. Este nom só tem que assumir os juízos negativos sobre o seu povo e aceitar que o castigo é merecido, senom converter-se em delator e verdugo e vaziar-se de todo sentido identitário e solidário. Embargado polo sentimento de inferioridade e culpa, tentará libertar-se do estigma da sua cultura e redimir-se abraçando livre, voluntária, agradecida e devotamente o idioma do amo e senhor. Mais o intento por se diferenciar dos seus, nos que nom se quer reconhecer, está condenado ao fracasso. O travestismo será objecto de chacota, para dominantes e dominados e, abatido pola vergonha, incapaz de deixar de ser o que é e rejeitada a integraçom como igual na identidade que anela, agravará-se a frustraçom do renegado que enfermará de endofóbia. A condiçom de piltrafa transmite-se geneticamente, como o temor às cercas eléctricas nos jatos que nascem sem as ter visto nunca. A descendência nom herdará a raiva pola lembrança do assovalhamento, senom o argumentário dumha traiçom, o sonho frustrado da integraçom e o desarraigo. Assí nasce o sicariado para a defesa do idioma do império, o cínico vitimismo a respeito da língua minorizada, a macacada governamental e a chusma que se declara bilíngüe, sendo apenas monolíngüe ou monossilábica do amém. Mais que nunca, a língua, como dizia Ramón Cabanillas, é o nosso escudo e a chave da porta da nossa liberdade. Curiosamente, isso mesmo di um provérbio africano: O povo submetido que conserva a sua fala, guarda a chave da sua libertaçom.

Bilingüísmo castelán

Xornal de Galicia  27/07/2009

María entrou nunha tenda de Ferrol levando da man ao seu fillo máis novo; os dous conversaban animadamente baixo o ollar abraiado da tendeira.

-Mira qué simpático-, dixo finalmente esta, -¿le hablas gallego al niño?

-Si-, respondeu María sen darlle importancia.

-Pero, ¿todo el día?

Supoño que a estas alturas a ninguén lle quedarán dúbidas sobre o grande estado de imposición que o galego ten fronte ao castelán en Galicia. Normal que os castelán-falantes se vexan discriminados, non é para menos. Por exemplo, en calquera grande libraría do país xa a primeira vista podemos ler os carteis: "novela histórica", "aventuras", "ficción", "ensayo", "infantil"... E logo, nun andel exclusivo e a feito, "literatura galega". ¿Non é isto un atentado obvio contra da literatura castelá?

Asemade, agora que sabemos que a emigración galega segue a ser unha realidade, para que queremos o galego? Para andar polo mundo adiante moito mellor o castelán, e que non se nos note o acento, por favor, que iso é un atraso.

Afortunadamente, o futuro goberno da Xunta vai derrogar a Lei de Normalización Lingüística que, como vén de publicar a Mesa pola Normalización, tampouco é que estivera a dar uns resultados gloriosos. No seu lugar vaise instalar unha norma de enquisas. O que non queda moi claro é se cada alumno estudará no idioma que decidan os seus pais ou, sinxelamente, as materias se impartirán na lingua elixida por maioría. Como o novo executivo aposta tamén pola austeridade, maxino que optarán por esta última opción, e xa que a realidade do noso país conta cunha grande parte de galegofalantes que pensan que o mellor idioma para os seus fillos é aquel que se fala fóra, teremos unha rede de ensino igualitario e bilingüe en castelán onde se forxará a emigración do futuro. Porque todas esas lerias de que un dos problemas de Galicia está na súa falta de estima, ou de que o mellor xeito de fabricar un futuro de calidade no que a xente nova non teña que marchar para obter un traballo digno comeza cunha aposta clara polo galego, non son máis ca trapalladas dun fato de revolucionarios que nos queren acabar co terruño. Se cadra as linguas non son coma as bandeiras, pero xa os romanos sabían que a dignidade e a conciencia social entran polo idioma. E un país digno é moito máis difícil de controlar. Agora é cousa nosa seguir ou non a dicir que chove.
Powered by Create your own unique website with customizable templates.